Therapiehond in opleiding

Sinds een paar weken hebben wij een nieuwe aanwinst in huis. Een schattige pup, Daenerys, genaamd. Het is een Saarlooswolfhond. Wij hebben haar natuurlijk in eerste plaats omdat we het een geweldig hondje vinden en enorm gek op haar zijn. Maar daarnaast hopen we ook dat ze een waardevolle assistent zal worden bij K9-4CARE. Ze is nu natuurlijk nog veel te jong om te kunnen zien of ze dit leuk zal vinden, maar we vinden het wel erg belangrijk dat ze nu in ieder geval heel goed gesocialiseerd wordt. Dat betekent dat Daentje, zoals we haar meestal noemen, zoveel mogelijk wordt meegenomen naar allerlei plaatsen waar veel mensen zijn, en vooral kinderen. Gelukkig heb ik een geweldige assistent hondentrainer, zijn naam is Djemo. Djemo is stapelgek op honden en kan er ook heel goed mee omgaan. Djemo zit in een rolstoel en vaak vinden honden dat een beetje eng. Dat komt omdat ze dat niet vaak zien. Maar Daentje leert dus nu al heel vroeg, dat een rolstoel helemaal niet eng is. Met Djemo en Daentje ga ik regelmatig wandelen. We zijn al een keer de dierenwinkel in geweest met elkaar. Ook zijn we een hoge brug overgestoken, iets dat veel hondjes ook een beetje spannend vinden. Soms doen we spelletjes met elkaar. En vandaag zijn we langs de speeltuin gewandeld. Daentje en Djemo zijn al goede vriendjes en dankzij Djemo leert Daentje van alles.

Op een voetstuk

We hebben allemaal een beeld van hoe wij zouden moeten zijn. Een beeld dat wordt versterkt door de omgeving en de media. De een moet uitblinken in zijn werk, de ander wil de perfecte moeder zijn en weer iemand wil de beste cijfers halen op school. En dan ineens kom je iemand tegen die dat nou precies allemaal kan en doet. Voor deze persoon heb je dan enorm veel bewondering.
Maar soms schiet onze bewondering een beetje door. We plaatsen dan iemand op een voetstuk.
En dat is jammer. Want als je iemand op een voetstuk plaatst, maakt dat jezelf eigenlijk heel klein.
Je vindt die ander beter en zou graag willen zijn zoals hij. Het kan zelfs resulteren in onderdanig gedrag naar die ander toe of  jezelf totaal wegcijferen. Er is geen sprake meer van gelijkwaardigheid.

Bewondering is goed, natuurlijk mag je een ander bewonderen om zijn of haar kwaliteiten. Maar vergeet niet wat jouw eigen kwaliteiten zijn. Bewonder de ander om wie hij is en probeer van hem te leren. Maar plaats hem niet op een voetstuk, of ga er fijn naast staan daar op dat voetstuk. Ontdek jouw eigen kwaliteiten en vertrouw hierop. Want jij bent goed zoals jij bent.

Nieuwe werknemer

Trots stellen we onze nieuwe werkneemster aan u voor. Haar naam is Daenerys. Zij is een Saarlooswolfhond en nog maar een paar maandjes oud. Ze is geboren op 5 maart, onder de volle maan. Natuurlijk is ze nog lang niet zo ver dat ze kan gaan werken, ze is nog veel te jong. Maar ze is al wel druk bezig om te ontdekken hoe leuk kinderen zijn en dat rolstoelen helemaal niet eng zijn. Socialiseren heet dat. En na de socialisatie periode moet ze ook nog naar de hondenschool voor een echte opleiding. Nee, deze dame is nog lang niet zover dat ze mee kan draaien, maar het begin is er.
Het is een pittige tante met een heel eigen willetje, maar ook heel erg lief. Ze houdt van knuffelen en spelen met andere honden of met kinderen. We houden u op de hoogte van haar vorderingen!

Kalm en rustig

Soms moet je dingen doen in je leven, die je heel erg moeilijk vindt. Spreken voor een groot publiek of voor je eigen mening durven uitkomen. Iedereen komt dat een keer tegen. Maar wat als je door deze gebeurtenissen zo zenuwachtig, nerveus en druk wordt, dat je er zelf last van hebt?
Vandaag mocht ik weer met B. en Chase naar het bos. Hoewel de zon niet scheen, was het aangenaam weer. Ik kan er enorm van genieten om te zien hoeveel plezier B. heeft in het werken met Chase. Vandaag mocht ze weer een parcours bouwen. Gedeeltelijk met spullen die ik had meegenomen en gedeeltelijk met natuurlijk materiaal. Het bos daagt uit tot creativiteit.
Als extra toevoeging vandaag, mocht B. ook wat hersenspelletjes tussen de onderdelen door inbouwen. Hersenspelletjes zijn een soort puzzeltjes voor de hond, waarbij de hond een snoepje moet zoeken. Nu is Chase erg gek op snoepjes, dus ik wist dat ik een beetje gemeen was vandaag.
Nadat B. voor de eerste keer het parcours had gelopen was ze dan ook een tikje teleurgesteld. Ze had zich zo verheugd op dit parcours, maar.... Chase deed helemaal niet was zij wilde.
In het gesprek dat we hierover hadden, kwam B. erachter dat Chase, net als mensen, liever de dingen doet die ze leuk vindt dan dingen die "gewoon moeten". B. begreep dat wel, maar hoe moest ze dit nu aanpakken? We bespraken samen de dingen die we de vorige lessen geleerd hadden en zo kwam B. op het idee dat ze vooral kalm moest blijven, rustig en duidelijk moest spreken tegen Chase. Nadat we even hadden geoefend hoe ze dat het beste kon doen, was ze er klaar voor.
Maar voordat zij voor de tweede keer het parcours mocht lopen, wilde ik dat ze aan de onderdelen die ze moeilijk vond een kaartje zou hangen met daarop een activiteit die ze in het dagelijks leven ook een beetje lastig vond.
Door moeilijke gebeurtenissen in je leven te koppelen aan onderdelen in het parcours met de hond ervaar je wat jouw kracht is. Je ontdekt hoe je deze kracht kunt gebruiken tijdens die momenten in je leven waarin je het zo hard nodig hebt.
Toen B. het parcours nogmaals liep, ging het veel beter.

Maar ik wil toch eigenlijk wel heel graag.....

Als je werkveld buiten is, loop  je het risico dat je niet kunt werken in verband met het weer. Zo zag ik vanmorgen tot mijn grote spijt dat het toch aardig regende. Ik zou met Chase en een cliëntje aan het werk gaan. Het betrof een meisje van 9 jaar oud. Ik besloot mijn cliëntje te bellen.
B. nam zelf de telefoon op.
"Goedemorgen B. met Gerrie, heb je al gezien wat voor weer het is?"
"Ja..."
"Vies hè..."
"Ja...."
"Wat denk je, zullen we de sessie een week verplaatsen of wil je wel graag?"
"Eigenlijk wil ik toch wel heel erg graag...."
Tja, dat is dan natuurlijk wel een heel groot compliment. Dus haalde ik haar alsnog op en ging samen met haar en Chase aan het werk in het bos.
Het is een heel leuk gezellig meisje, haar ontwikkelpunt is proberen kalm te blijven, vooral in nieuwe situaties. Ze reageert soms wat druk en nerveus, vooral als iets nieuw is. We zouden vandaag een klein parcours uitzetten, met paaltjes voor slalom en een ring waar Chase doorheen kan springen. Daarnaast gebruiken we de natuurlijke materialen in het bos, zoals een boomstam die daar netjes lag.
B. vond het erg leuk, maar werd daardoor ook erg druk. Het is mooi om te zien hoe Chase daarop reageert. Chase gaat dan haar eigen gang en als het haar te gek wordt, loopt ze naar mij en gaat voor mij zitten. Dat is het moment waarop ik aan B. kan vragen:"Wat gebeurt er nu?"
Ze wist het nog niet precies. We besloten dat ze het nog een keer mocht proberen. De bedoeling was dat ze het parcours samen met Chase zou lopen. Dit keer was ze veel rustiger, haar stem was rustig, haar bewegingen waren rustig en Chase deed precies wat zij wilde.
Dikke complimenten van mij, natuurlijk. Maar ook de vraag:"Waarom ging het nu wel goed?"
Toen B. zich realiseerde dat zij nu veel rustiger was, was dat een hele mooie ontdekking. Dat is de kracht van het spiegelen met de hond. Natuurlijk betekent dat niet dat ze nu ineens bij alles veel rustiger zal zijn, maar het heeft haar wel laten zien wat het oplevert als ze kalm blijft.
En al die tijd regenden het zachtjes, we voelden het niet eens, zo heerlijk was het om samen bezig te zijn, in de natuur, met de hond. Regenjas aan en kaplaarzen, wat wil je nog meer.
Voor we het wisten was het uur alweer om. Maar volgende week gaan we weer!

Zomaar een dag....

Ik kies er bewust voor om met de kinderen naar buiten te gaan. Contact met de hond in de natuur. Dit versterkt het vermogen van het kind tot verbeelding, creativiteit, identiteit, ontdekking en is goed voor de lichamelijke en geestelijke gezondheid van kinderen. (Edes, 2010)

Samen met het kind en de hond ga ik naar het bos en we bekijken daar welke mogelijkheden we hebben om activiteiten met de hond te ondernemen. Het kind is hierbij actief betrokken. Zijn er omgevallen bomen waar we de hond overheen kunnen laten springen? Zijn er paaltjes of boompjes waar we sla alom kunnen spelen met de hond? Kunnen we misschien iets lekkers verstoppen wat de hond moet zoeken? Of gaat het kind zichzelf verstoppen? Soms neem ik allerlei attributen mee, het kind mag deze gebruiken, maar we zijn altijd buiten. Er zijn tal van activiteiten en spellen te bedenken.

Dan gaan we daadwerkelijk aan het werk. Het kind gaat met de hond aan de slag. (Of is het de hond, die met het kind aan de slag gaat?)

Tot slot gaan we nog even rustig wandelen. Zowel voor de hond als voor het kind is dit een mooie afsluiting. Voor de hond is het even ontspanning na de inspanning en het kind kan zijn verhaal kwijt. Meestal gaat het om een één op één begeleiding (plus hond) maar soms zijn het kleine groepjes van drie of vier kinderen. Het werken in kleine groepjes bevordert het samenwerken tussen kinderen. Ze leren samen overleggen en democratisch beslissingen nemen. Hieronder beschrijf ik een sessie met één van mijn honden, Chase, en een cliëntje. Ik noem geen naam, maar noem hem K.

K. wordt snel boos op school, hij wil graag dat alles op zijn manier gaat. Hij raakt gefrustreerd als andere kinderen niet doen wat hij wil. Hij heeft moeite met de juiste manier van communiceren.

K: Gerrie, waar gaan we vandaag naartoe?

G: Jij mag het zeggen, maar je weet dat het wel buiten moet zijn.

K: Zullen we naar het trimbos?

G: Dat is goed, kan je uitleggen waarom je voor het trimbos hebt gekozen?

K: Nou daar zijn al wat dingen die ik met Chase kan doen en we kunnen Chase ook nog even laten zwemmen als ze klaar is, want het is erg warm.

G: Dat is lief, dat je daaraan denkt, en weet je al een beetje wat je wilt gaan doen in het bos?

K: Nou, we kunnen slalom doen om de paaltjes, maar dat vind ik wel een beetje moeilijk.

G: Oh, je vindt het moeilijk, maar kiest het toch, dat vind ik wel heel stoer van jou. Kan je uitleggen wat je moeilijk vindt?

K: Chase doet het niet zo goed, ze slaat altijd paaltjes over.

G: Kan je bedenken hoe dat komt dan?

K: Nee, misschien vindt ze het niet leuk?

G: Volgens mij vindt Chase alles leuk wat ze met jou mag doen. Zou er een andere reden kunnen zijn?

K: Denk je dat het aan mij ligt?

G: Ik weet het niet, wat denk jij?

K: Ik denk het wel een beetje.

G: Oh? Kan je iets bedenken dat jij dan anders zou kunnen doen?

K: Ik weet het niet.

We komen aan bij het bos en laden de hond uit. We lopen altijd eerst een klein stukje door het bos. Ik laat K rustig nadenken over mijn vraag. Als we bij de paaltjes komen, ontstaat het volgende gesprek.

K: Zal ik het doen?

G: Ja is misschien wel een goed idee.

K: Maar als ze het niet goed doet?

G: Word jij dan boos op haar?

K: Nee, natuurlijk niet.

G: Waarom niet?

K: Ja, ze mag toch wel iets fout doen? Vind jij dat ik boos moet worden?
G: Nee, dat zeg ik niet, ik vroeg het alleen. Ik ben het met jou eens hoor, je mag best eens iets fout doen.

K: Ok, ik ga het proberen.

K probeert de hond sla alom door de paaltjes te laten lopen. Maar Chase is “ondeugend” en slaat steeds een paaltje over. (ze kan het overigens perfect, dus zij wil hiermee een reactie bij K uitlokken)

K: Zie je nou, ze snapt het niet.

G: Aha, nu zeg je iets, ze snapt het niet. Wat zou jij daaraan kunnen doen dan?

K: Uhh, ik kan het niet uitleggen, want dat snapt ze niet.

G: Nee, ze spreekt niet onze taal, dus moeten we iets anders bedenken.

K: Zal ik ze anders even aan de lijn doen en samen met haar door de paaltjes lopen?

G: Nou, wat een geweldig idee! Je zou het eens kunnen proberen.

K lijnt Chase aan en loopt samen met haar sla-alom door de paaltjes. Heen en terug, heel kalm en rustig tegen Chase sprekend.

K: Let op Chase, door, en door en door…..

G: Dat doe je heel aardig en rustig K. Misschien dat ze het nu snapt? Wat denk je, gaan we het proberen?

K: Nou ik had zo gedacht om eerst wel de lijn eraf te halen maar dan toch nog even mee te lopen. Gewoon voor de zekerheid.

G: Dat is een goed idee.

Het ritueel herhaalt zich, maar nu loopt Chase los naast K.

G: En ben je tevreden?

K: Ja, ik denk dat ze het nu wel snapt hoor.

G: Nou, laten we eens kijken dan.

K staat bij het eerste paaltje en zegt: Toe maar Chase, ga maar, door en door en door….

Steeds als Chase bij een paaltje komt, zegt K: door…

Chase doet het perfect. K is super blij. En ik geef hem een groot compliment.

Na de les, laten we Chase even zwemmen in de vijver. We gaan rustig aan de waterkant zitten.

G: Ik hoorde van de juf, dat je soms een beetje snel boos bent op de andere kinderen.

K: Ja, dan moet ik samenwerken maar dan doen ze alles anders.

G: Anders?

K: Ja, niet zoals ik het bedoel.

G: Oh, een beetje zoals Chase?

K: ……(even stil, denkt diep na…) uhhh, ja ik denk het wel.

G: Op Chase werd je niet boos, toch?

K: Nee, maar dat is een hond, die kan er niks aan doen.

G: mmmmmm

K: Denk jij dat die kinderen er ook niks aan kunnen doen?

G: Ik weet het niet, denk jij dat ze het expres doen dan?

K: Nee, eigenlijk niet.

G: Hoe had je dat nu met Chase opgelost?

K: Tja, samen doen, voordoen en zo….

G: Wat denk je, zouden de kinderen uit jouw groepje dat ook fijn vinden?

K: Denk het wel hè…. Nou wil je zeker dat ik dat ga proberen? Krijg ik weer huiswerk zeker.

G: Misschien wel handig. Wat vind jij ervan?

K: Ja, ik weet het wel, ik ga het gewoon proberen, goed?

G: Proberen vind ik al super goed! Dan hoor ik volgende week wel hoe het ging.

K: Goed. Mag ik nog een stok in het water gooien voor Chase?

G: Tuurlijk… vindt ze vast heel leuk!

Grenzen

Grenzen aangeven.
Bijna iedereen vindt het belangrijk om aardig te worden gevonden. Natuurlijk is dat ook belangrijk. Empathisch zijn, goed kunnen luisteren en klaar staan voor anderen als dat nodig is, zijn goede eigenschappen. Maar als je hierbij jezelf een beetje verliest, dan bestaat de kans dat je overbelast raakt. Dit kan op de lange duur zelfs lichamelijke klachten veroorzaken. Daarom is het van belang dat je grenzen durft te stellen. Er zijn verschillende redenen waarom dit moeilijk kan zijn.
Misschien ben je bang voor kritiek of ben je bang voor afwijzing. Misschien voel jij je schuldig als je nee zegt of stel je te hoge eisen aan jezelf. Misschien heb je een iets te groot verantwoordelijkheidsgevoel of heb je het gevoel dat jij jezelf moet bewijzen. Al deze aspecten kunnen een rol spelen bij het stellen van grenzen. Maar als je leert om duidelijk jouw grenzen aan te geven, kan je dat veel opleveren. Het vergroot je zelfvertrouwen en zelfrespect, het zorgt ervoor dat jij duidelijk aangeeft wie je bent en uiteindelijk is het zelfs goed voor je gezondheid.
Maar hoe doe je dat dan, grenzen aangeven? Daar kunnen de honden van K9-4CARE jou bij helpen. Spelenderwijs leer je een assertieve houding aan te nemen en op een vriendelijke maar duidelijke manier aan te geven waar jouw grens ligt.

Grenzen verleggen.
Natuurlijk moet je eerst je eigen grenzen kennen, voordat je ze kunt aangeven. Maar soms is het ook goed om je grenzen te verleggen. Bijvoorbeeld als je angsten wilt overwinnen, of jezelf wilt ontwikkelen. Je daagt jezelf uit en stelt doelen voor jezelf. Natuurlijk is dat best spannend, maar het voelt geweldig als jij weer een grens hebt verlegd. Ook daarbij kunnen de honden jou helpen. Via grensverleggende spellen en activiteiten leer je je eigen grenzen kennen en zelfs verleggen.

Wil je meer weten over grenzen aangeven en grenzen verleggen, neem dan vrijblijvend contact op!